Even eenheid in verdeeld Italië

Even, heel eventjes maar, zorgde de Belangrijkste Bijzaak in het Leven voor eenheid in het verdeelde Italië.

Sport verbroedert
Het politiek bitter verdeelde Italië werd even verenigd door de overwinning van AS Roma op Barcelona van afgelopen dinsdag. De historische voetbalwedstrijd bracht een heel land samen. Online in ieder geval. Tifosi van allerhande clubs spraken hun verrassing, bewondering, respect en trots uit na de compleet onverwachte zege van de Romeinen. Trots op de uitslag. Trots op het vertoonde positieve spel. Heel opmerkelijk in een sportland waar club- en stadskleuren met hand en tand worden verdedigd en amper ruimte voor relativering is. Maar na Roma-Barcelona: tifo senza bandiere. Supporters die zich even niet laten verblinden door hun clubkleuren. Zelfs Laziofans reageerden (ingetogen) positief op de prestatie van de gehate rivaal. Sport verbroedert. Soms. Even.

Verbittering en cynisme
Dat was niet van lange duur. Gisteravond leek Juventus tegen Real Madrid af te stevenen op een zelfde sportieve stunt door de 3-0 uit de eerste wedstrijd ongedaan te maken. Tot op de valreep een omstreden strafschop daar een einde aan maakte. Nou is een onomstreden strafschop in Italië een contradictio in terminis, maar ook de Spaanse pers was niet unaniem overtuigd van de scheidsrechterlijke beslissing.
De dramatische ontknoping zorgde voor ontluisterende taferelen. Icoon Gigi Buffon verloor zijn cool, kreeg een rode kaart en was na afloop – de laatste Champions Leaguewedstrijd in zijn lange carrière – ongekend hard en bitter in zijn woorden over de Engelse scheidsrechter Oliver. Verdediger Chiellini beschuldigde in woord en gebaar de Madridspelers van omkoperij. Iets wat veel voetballiefhebbers – lees: -rivalen – tot cynische commentaren aanzette.

Geliefd en gehaat
Want Juventus is de meest geliefde voetbalclub van Italië. Denk aan de bijnaam La Fidanzata d’Italia. De ‘verloofde van Italië’ wordt aanbeden door miljoenen Italianen verspreid over het hele land. Maar tegelijkertijd wordt Juventus ook gehaat. En dat bedoel ik in de letterlijke zin van het woord. Gehaat vanwege de onaantastbare politieke macht van het Turijnse powerhouse. Vanwege de geur van geld die om de grootheid hangt. Vanwege een voetbalgeschiedenis vol omstreden scheidsrechterlijke beslissingen in Juventus’ voordeel. Vanwege de schandalen en het uitblijven van echte verandering en transparantie.

Leedvermaak en alibi’s
Dat uitgerekend een omstreden strafschop op de valreep een einde maakt aan een jongensdroom, zorgde dan ook voor leedvermaak bij veel andere tifosi. Dat levert tal van vermakelijke tweets en posts op, waarbij met name Buffon fijntjes herinnerd wordt aan uitspraken uit het verleden als: echte winnaars beklagen zich niet over de scheidsrechters, dat doen alleen losers die alibi’s zoeken. De woorden van verdediger Benatia, die de strafschop veroorzaakte, klinken regelmatig op tribunes in heel Italië. Maar dan uit de mond van Juventus’ tegenstanders: het was geen strafschop, het is altijd hetzelfde liedje tegen Real [vul in: Juventus].

Terug naar normaal
En dus was het al weer gedane met de sportieve wapenstilstand en keerde alles weer terug naar ‘normaal’. Met een politieke impasse. Met media vol meningen van kenners en liefhebbers. Met creatieve sfottò door fans, het plagen van rivalen. En met twee nieuwe hoofdstukken in het dikke boek van de Italiaanse voetbalgeschiedenis. Met daarin veel voetnoten. En met stof tot napraten voor minstens twee generaties.

Nieuwsgierig naar de belangrijkste en andere Italiaanse bijzaken in het leven? Bureau Italia blogt over All Things Italian.